ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΑΙΟΛΟΝ

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΑΙΟΛΟΝ
ΕΠΟΠΤΑ ΤΑΜΙΕΥ ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΕ ΙΠΠΟΤΑΔΗ
ΤΩΝ ΛΙΠΑΡΑΙΩΝ ΕΠΤΑ ΤΗΝ ΠΛΩΤΗΝ ΑΙΟΛΙΑΝ,
Ω ΒΑΣΙΛΕΥ,ΤΑ ΧΑΛΚΕΑ ΤΕΙΧΗ ΕΧΟΥΣΑ
ΚΛΥΘΙ ΜΟΥ ΕΥΧΟΜΕΝΟΥ,Ω ΕΦΕΥΡΕΤΑ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ
ΤΩΝ ΠΟΝΤΟΠΟΡΩΝ ΝΗΩΝ ΤΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ ΔΙΔΑΞΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ
ΠΑΤΕΡ ΑΝΕΜΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΩΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
ΒΟΡΡΕΑΣ,ΚΑΙΚΙΑΣ, ΑΠΗΛΙΩΤΗΣ,ΕΥΡΟΣ,
ΝΟΤΟΣ,ΛΙΨ,ΖΕΦΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΚΙΡΩΝ,
ΤΩΝ ΔΕ ΚΥΚΝΕΙΩΝ ΑΥΡΩΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ,
ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΛΕΛΑΝΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ,
ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ ΑΛΙΕΩΝ,
ΕΡΥΘΕΙΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ,
ΕΥΡΥΤΗ Η ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ,
ΚΥΜΟΠΟΛΕΙΑ Η ΑΛΙΑΣ
ΚΑΙ ΩΝΥΡΡΟΗ Η ΚΕΝΤΑΥΡΕΙΑ,
ΑΙΟΛΕ ΦΙΛΟΙΣΤΡΕ,ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΕ
ΤΩΝ ΑΛΚΥΟΝΩΝ ΕΠΑΡΡΩΓΕ,
ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΧΑΡΙΝ ΑΙΟΛΟΜΟΡΦΕ
ΕΣΕ ΥΜΝΩΔΩ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΟΩ,
ΕΛΘΕ ΠΝΕΩΝ Δ΄ΕΠΙ ΝΗΩΝ ΟΡΜΗΝ ΕΥΔΡΟΜΟΝ
ΕΠΙ ΔΕ ΨΥΧΩΝ ΚΑΤΑΓΩΝ
ΕΥΝΟΜΙΗΝ ΕΡΑΤΕΙΝΗΝ
ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΝ ΠΟΛΥΟΛΒΟΝ.

Η αλήθεια είναι ότι ύμνος στον Αίολο ούτε υπάρχει, ούτε έχει γραφεί στην αρχαιότητα και στη σύγχρονη εποχή. Αυτό συνέβη διότι ο Αίολος ποτέ δεν θεωρήθηκε «θεός» από τους αρχαίους έλληνες, παρά μόνον από τους Ρωμαίους.
Αυτός είναι ο λόγος που συνέγραψα τον ανωτέρω ύμνον, αφού πρώτον επεσκέφθην τα αρχαία Λείβηθρα στον Όλυμπο (γενέτειρα του Ορφέα όπου εκεί ετάφη μετά τον θάνατόν του ο Μέγας ποιητής των ΟΡΦΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ) και ζήτησα την σχετικήν άδειαν προς τούτο.(13 Αυγούστου 2013).
Το σημείον που έχει μεγίστην σημασίαν είναι η σχέσις του Αιόλου με την Ψυχήν του ανθρώπου. Είναι η «εύδρομος πνοή» η ακατανίκητος δύναμις που βοηθά την Ψυχήν να ενσαρκωθεί από τον θείον Κόσμον των Αρχετύπων εις τα κατώτερα πεδία της ύλης (υλαίον πεδίον) και η ιδία αυτή δύναμις η οποία απελευθερώνει από τα φυσικά και υλικά δεσμά.
Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος που θεωρώ τον Αίολον ως πρόσωπον «κλειδί» εις το διαχρονικόν και ποντοπόρον ταξίδι μας ανάμεσα εις τας «διαστάσεις» και τα επίπεδα.
Ο Αίολος ως προστάτης του Οδυσσέα, κάθε ταξιδευτού που οδεύει προς την Ιθάκην του καθώς και κάθε πλοίου και πλεούμενου που ορίζει την στενήν σχέσιν των Ελλήνων με τη θάλασσαν και το υγρόν στοιχείον, άξιζε μία τέτοια σεβαστικήν προσέγγισιν.
Ο Άνεμος, ή ΑΗΡ ένα από τα τέσσερα ΣΤΟΙΧΕΙΑ -- ΕΠΙΠΕΔΑ κατά την ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ του Πυθαγόρα (ΧΘΩΝ, ΥΔΩΡ, ΑΗΡ, ΠΥΡ ) είναι ένα ζωτικόν σημείον αναφοράς εις την ανθρώπινην Νόησιν. (Νότα ΣΟΛ πέμπτο τσάκρας λαιμός - φωνή,το σταυροδρόμι του Ηρακλέους- κάτω κακία- ύλη, άνω αρετή-αιθέρας,σύνδεση ήτορος και αιθερικού).
Τέλος παραδίδω τον ύμνον προς τον Αίολον εις όλους τους σεβομένους την ελληνικήν παράδοσιν, τους ερευνητάς, τους φιλοσόφους, τους μύστας και μυημένους με την ελληνικήν παιδείαν και μεγαλοπρέπειαν, τηρώντας επακριβώς την υπόσχεσιν των Ελλήνων:
«Μα τον αµετέρα γενεά παραδόντα τετρακτύν, παγάν αενάου φύσεως ριζώµατ΄ έχουσαν».
Δι΄ αυτά τα μυστικά και αέναα «ριζώματα» ομίλησα, έγραψα και ύμνησα.
Δημήτριος Μαντές